ความรักกับตู้โทรศัพท์สาธารณะ

คนเค้าว่า

ความรักเหมือนตู้โทรศัพท์สาธารณะ

ตู้ที่เดินตรงเข้าไปมักโทรได้เฉพาะหมายเลขฉุกเฉิน


ตู้ที่ใช้ได้มักต้องต่อคิวยาวเหยียด


แต่พอถึงคิวเราเหรียญกลับหยอดไม่ลงซะงั้น


กว่าจะเจอตู้ที่โทรได้จริงๆ ก็ต้องเดินหาจนเมื่อย


และเมื่อเจอแล้วก็ต้องเตรียมเหรียญไว้หยอดสม่ำเสมอ


ไม่อย่างนั้นคุยๆ ไปสัญญาณอาจถูกตัดขาดไป


ต่อใหม่เท่าไรก็ไม่ติด


เหรียญ ในที่นี้เปรียบได้กับ ความเอาใจใส่ การมีเวลาให้


เพราะถ้าเธอไม่มีทั้ง 2 สิ่งคอยหล่อเลี้ยงความรัก


สัญญาณของความสัมพันธ์ก็จะถูกตัดขาดในที่สุด



และไม่สามารถเรียกสัญญาณเดิมกลับมาได้อีก


ส่วนความเป็นเพื่อนนั้นเหมือนโทรศัพท์บ้าน คุยนานเท่าไหร่ก็ 3 บาท

คบกันแบบไม่ต้องลงทุนจนหมดเนื้อหมดตัว ไม่ต้องต่อคิวใคร ไม่ต้องเดินหาจนเมื่อย


แต่ตอนสิ้นเดือนต้องจ่ายค่าบริการให้ตรงเวลาก็เท่านั ้น


ค่าบริการในที่นี้เปรียบได้กับ ความจริงใจ


ที่คนเป็นเพื่อนต้องมีให้กัน

อย่างไรก็ตาม เราควรบริหาร ค่าใช้จ่ายของความสัมพันธ์ให้ดี


อย่าเอาเงินที่มีอยู่ไปแลกเหรียญ


แล้วหยอดตู้โทรศัพท์สาธารณะจนหมด


กระทั่ง .... ไม่เหลือจ่ายค่าโทรศัพท์บ้าน



กระทั่ง .... ไม่เหลือจ่ายค่าอาหารของตัวเอง


มีความรักแล้วอย่าลืมเพื่อน


และเมื่อมีเวลาให้กับความรัก/มีเวลาให้กับความเป็นเพื่อนแล้ว


อย่าลืมที่จะมีเวลาให้กับครอบครัวและตัวเองด้วย.....