ริบบิ้นสีฟ้า ดีมากๆลองอ่านดูนะคะ

> มีความรู้สึกดีๆมาให้
> >>>
> > ครูคนหนึ่งที่นิวยอร์คตกลงใจจะแสดงความชื่นชมนักเรียนไฮสคูล >
> >>>
> > ชั้นปีสุดท้ายที่เธอสอนด้วยการบอกเขาเหล่านั้นว่าแต่ละคนมีคุณค่า >
> >>>
> > พิเศษต่างจากคนอื่นอย่างไรบ้าง >
> >>>
> > เธอเรียกนักเรียนทุกคนไปหน้าชั้นทีละคน >
> >>>
> > แรกสุดเธอบอกแต่ละคนว่าพวกเขามีคุณค่าเพียงใดทั้งต่อตัวครูและ >
> >>>
> > ต่อเพื่อนร่วมห้อง
> จากนั้นเธอก็มอบริบบิ้นสีฟ้าพิมพ์ด้วยตัวหนังสือ >
> >>> >> >>>
> > สีทองเป็นของขวัญให้
> ข้อความบนริบบิ้นมีว่า
> ' ฉันเป็นคนมีคุณค่า '>
> >>>
> > จากนั้นครูให้นักเรียนทำงานกลุ่มของชั้นขึ้นมาชิ้นหนึ่ง >
> >>>
> > ด้วยวัตถุประสงค์ >
> >>>
> > เพื่อดูว่าการแสดงความชื่นชมยกย่องผู้อื่นส่งผลอย่างไรต่อคนในชุมชน >
> >>>
> > เธอมอบริบบิ้นแก่นักเรียนคนละสามเส้น
> ให้นักเรียนเผยแพร่การรับรู้และ >
> >>>
> > ชื่นชมคุณค่าผู้อื่นในวงกว้างออกไป
> จากนั้นนักเรียนจะต้องติดตามผลและ >
> >>>
> > ดูว่าใครยกย่องใครบ้าง
> แล้วนำกลับมารายงานในห้องภายในหนึ่งสัปดาห์ >
> >>>
> > นักเรียนชายคนหนึ่งเข้าพบผู้บริหารระดับรองที่ทำงานในบริษัทใกล้ๆ >
> >>>
> > เพื่อยกย่องที่ชายผู้นี้เคยช่วยเขาวางแผนอาชีพในอนาคต
>แล้วมอบริบบิ้น > >>>
> > ติดให้บนเสื้อเชิ้ต >
> >>>
> > จากนั้นก็มอบริบบิ้นอีกสองเส้นที่เหลือพร้อมกับกล่าวว่า... >
> >>>
> >' เรากำลังทำงานกลุ่มของชั้นเรียนเกี่ยวกับเรื่องการแสดงความยกย่องชื่น >
> >>> ชม > >>>
> > ผู้อื่นครับ
> ผมอยากขอให้คุณช่วยหาใครสักคนที่คุณต้องการยกย่อง '>
> >>>
> > แล้วให้ริบบิ้นเขา >
> >>>
> > ส่วนอีกเส้นก็ให้เขา ไว้สำหรับมอบให้คนต่อไปเพื่อเผยแพร่การยกย่องชื่นชม >
> >>>
> > นี้ให้กระจายต่อไป
> แล้วช่วยกลับมาบอกผมด้วยครับว่าผลเป็นยังไงบ้าง '>
> >>>
> > ต่อมาในวันเดียวกัน
> ผู้บริหารท่านนี้เข้าพบเจ้านายเขา >
> >>>
> > ซึ่งเป็นคนที่ใครๆ >
> >>>
> > รู้กันดีว่าเกรี้ยวกราด
> อารมณ์ร้าย
> เขานั่งลงคุยกับเจ้านาย >
> >>> > บอกเจ้านายว่า >
> >>> > ลึกๆ > >>>
> > เขายกย่องชื่นชมเจ้านายว่าเป็นผู้มีหัวคิดสร้างสรรค์ระดับอัจฉริยะ >
> >>>
> > ดูเหมือนเจ้านายเขาจะประหลาดใจอย่างยิ่ง
> เขาถามเจ้านายว่าจะยินดี >
> >>>
> > รับริบบิ้นสีฟ้าเป็นของขวัญแสดงความชื่นชม
> และอนุญาตให้เขาติดริบบิ้น >
> >>> > ให้ได้หรือไม่
> เจ้านายผู้ประหลาดใจตอบว่าได้ >
> >>>
> > เขาจึงติดริบบิ้นสีฟ้าเส้นนั้นบนปกเสื้อนอก
> บริเวณเหนือหัวใจ >
> >>>
> > เมื่อเขามอบริบบิ้นเส้นสุดท้ายแก่เจ้านาย >
> >>>
> >; เขาบอกเจ้านายว่า
> ช่วยอะไรผมสักอย่างได้ไหมครับ
> ผมอยากให้ > >>>
> > เจ้านายช่วยส่งต่อริบบิ้น
> เส้นสุดท้ายนี่ด้วยการยกย่องชื่นชมใครสักคน >
> >>>
> > พ่อหนุ่มที่ให้ริบบิ้นผมมาเป็นคนแรก
> กำลังทำงานกลุ่มของชั้นอยู่ >
> >>>
> > เขาอยากให้ช่วยกระจายการยกย่องชื่นชมนี้ให้เผยแพร่ >
> >>> > ในวงกว้างออกไป
> แล้วดูว่าการทำแบบนี้ส่งผลต่อใครๆ
> ยังไงบ้าง > >>> >>
> >>> > ค่ำวันนั้น
> ชายผู้เป็นเจ้านายกลับบ้านไปหาลูกชายวัยรุ่นอายุสิบสี่ >
> >>>
> >; เขาเรียกลูกชายให้นั่งลง
> แล้วกล่าวว่า > >>>
> > วันนี้เกิดเรื่องเหลือเชื่อที่สุดกับพ่อ
> ตอนอยู่ห้องทำงาน >
> >>> > ลูกน้องคนหนึ่ง
> เข้ามาบอกว่าเขาชื่นชมพ่อ >
> >>>
> > แล้วให้ริบบิ้นเส้นหนึ่งเป็นการยกย่องว่าพ่อเป็นอัจริยะเรื่อง >
> >>>
> > ความมีหัวคิดสร้างสรรค์ >
> >>>
> > ลองนึกดูเขาคิดว่าพ่อมีหัวคิดสร้างสรรค์เข้าขั้นอัจฉริยะเชียวนะ >
> >>>
> > แล้วเขาก็เอาริบบิ้นเส้นนี้ที่เขียนว่าฉันเป็นคนมีคุณค่า >
> >>>
> > ติดให้บนปกเสื้อนอกตรงหัวใจนี่แล้วยังให้ริบบิ้นพ่อมาอีกเส้น >
> >>>
> > ให้พ่อมองหาใครสักคนที่จะยกย่องชื่นชมต่อ >
> >>> >> >>>
> > ระหว่างที่พ่อ
> ขับรถกลับบ้าน
> ก็คิดว่าริบบิ้นเส้นนี้จะให้ใครดี >
> >>>
> > แล้วพ่อก็นึกถึงแก >
> >>>
> > พ่ออยากชื่นชมแกนะ
> วันๆ
> พ่อทำงานยุ่งเหยิงมาก >
> >>>
> > พอกลับมาบ้านก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจแกสักเท่าไร >
> >>>
> > บางทียังอาละวาดอีก
> เรื่องแกเรียนได้เกรดไม่ดี
> เรื่องทำห้องนอนรก >
> >>>
> > แต่ยังไงไม่รู้สิ
> วันนี้พ่อกลับอยากนั่งลงตรงนี้กับแก >
> >>>
> > อยากบอกว่าแกมีค่ากับพ่อมากแค่ไหน
> นอกจากแม่แกแล้ว >
> >>>
> > ก็มีแกนี่แหละที่เป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตพ่อ
> แกเป็นเด็ก > >>>
> > ที่ยอดเยี่ยมเลยแหละ
> แล้วพ่อก็รักแกนะ... >
> >>>
> > เด็กหนุ่มผู้ตื่นตะลึงเริ่มสะอื้น
> แล้วก็สะอื้น
> เขาไม่อาจหยุดร้องไห้ >
> >>>
> > ร่างสั่นเทาไปทั้งตัว
> เขาเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อแล้วกล่าวทั้งน้ำตา >
> >>> >' พ่อครับ
> เมื่อตอนเย็น
> ผมอยู่บนห้อง
> นั่งเขียนจดหมายถึงพ่อกับแม่ >
> >>>
> > เพื่ออธิบายว่าทำไมผมถึงฆ่าตัวตาย
> แล้วก็ขอให้พ่อยกโทษให้ผม >
> >>>
> > ผมตั้งใจจะฆ่าตัวตายคืนนี้ตอนพ่อหลับ
> ผมคิดว่าพ่อไม่เคยแคร์ผมเลย >
> >>>
> > จดหมายอยู่บนห้องครับ
> แต่ผมคิดว่าผมคงไม่ต้องการมันแล้วล่ะ '>
> >>>
> > พ่อของเด็กหนุ่มเดินขึ้นไปบนห้องพบจดหมายข้อความสะเทือนใจ >
> >>>
> > บรรยายถึงความเจ็บปวดและทุกข์ทรมาน
> จดหมายฉบับนั้นจ่าหน้า >
> >>> > ถึงพ่อกับแม่ >
> >>>
> > ชายผู้เป็นเจ้านายกลับไปที่ทำงานอย่างเปลี่ยนไปเป็นคนละคน >
> >>>
> > เขาเลิกเป็นคนขี้โมโหแต่จะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้พนักงาน >
> >>>
> > ใต้บังคับบัญชารู้ว่าพวกเขามีค่าอย่างไรบ้าง >
> >>>
> > ส่วนชายผู้เป็นนักบริหารระดับรองก็ช่วยให้คำแนะนำเด็กหนุ่มอื่นๆ >
> >>>
> > ต่อมาอีกหลายคนเรื่องการวางแผนอาชีพในอนาคต >
> >>>
> > แล้วก็ไม่เคยลืมบอกเด็กเหล่านั้นว่าแต่ละคนมีคุณค่าต่อชีวิตเขา >
> >>> > อย่างไรบ้าง >
> >>>
> > หนึ่งในนั้นก็คือเด็กหนุ่มลูกชายเจ้านายเขา >
> >>>
> > ส่วนเด็กหนุ่มกับเพื่อนร่วมชั้นก็ได้เรียนรู้บทเรียนที่มีค่าเรื่องหนึ่งนั่นคือ >
> >>>
> > เราต่างเป็นคนที่มีคุณค่าด้วยกันทั้งนั้น >
> >>> >> >>>
> > คุณไม่จำเป็นต้องส่งเมล์ฉบับนี้ต่อให้ใครแม้แต่คนเดียว.. >
> >>>
> > อย่าว่าแต่สองคนหรือสองร้อยคนเลย >
> >>>
> > สำหรับฉัน(ผู้เขียนเรื่องนี้)
> คุณอาจจะลบเมล์ฉบับนี้ทิ้ง >
> >>>
> > แล้วไปเปิดดูเมล์ฉบับต่อไป >
> >>>
> > แต่ถ้าคุณมีใครสักคนที่มีความหมายกับคุณมาก >
> >>>
> > ฉันขอสนับสนุนให้คุณส่งข้อความนี้ >
> >>>
> > ไปให้เขาหรือเธอผู้นั้น
> เพื่อให้เขาได้รับรู้ความรู้สึกของคุณ >
> >>>
> > คุณไม่มีทางรู้หรอกว่า >
> >>>
> > การให้กำลังใจเล็กๆน้อยๆ
> มีคุณค่าแค่ไหนกับคนสักคน >